وي در وبلاگ خود به ماجراي دبستان رفتن پسر 8 ساله اش «ماني» و حرف هاي عجيبي كه مي گويد اشاره مي كند و مي نويسد: مدرسه ماني رو باز دارم عوض مي كنم، خودم هم عذاب وجدان دارم كه بچه رو دايم آلاخون و والاخون كنم. مدرسه اي كه اين يه ماهه گذشته ميرفت، در سايت وزارت آموزش و پرورش بريتانيا، مدرسه عالي و نمونه است. خب طبيعتاً من هم بسيار خوشحال شدم وقتي شهرداري اين مدرسه رو به ماني داد، اما متأسفانه مشكل وقتي شروع شد كه مدرسه رو ديدم. 98 درصد بچه هاي مدرسه از خانه هاي اطراف مي آيند كه متعلق به شهرداري است و در اختيار پناهندگان سوماليايي و سوداني. كه البته من به هيچ عنوان با هيچ كدوم از اين ها مشكلي نداشتم، مسئله اينه كه مدرسه در كل، مدرسه اسلامي شده. براي عيد فطر تعطيل بود، بعدش هم در اولين نامه اي كه از مدرسه اومد، عيد رو مدير مسلمان مدرسه به همه تبريك گفت. به شدت ياد و خاطره مدارس رو در خاك پاك ايران برام زنده كرد.
وي مي نويسد: از اين گذشته ماني شروع كرد كه ما اينو نمي خوريم مسلمونيم، اونو نمي خوريم مسلمونيم، چرا نماز نمي خونيم ما كه مسلمونيم، كه ديگه يه كم ترسيديم از بحران هويت و هويت اسلامي و اين حرفها. براي همين پام رو كردم توي يك كفش كه نمي خوام بچه ام به اينجا بره.
همكار نشريات زنجيره اي و شبكه بي بي سي در پايان مي نويسد: جالب اينجاست مدرسه ديگه اي كه بالاخره به ماني جا داده، مدرسه اي است متعلق به كليساي انگليكن. البته من بلافاصله بعد از اينكه جا دادند، بهشون اطلاع دادم كه خانواده ما كلا به هيچ كليسايي رفت و آمد ندارند. گمون نكنم خيلي خوششون بياد اما شهرداري مي گه، بنا به قوانين مجبورن بچه هايي كه دين و ايمون مشخصي ندارند رو هم بپذيرند و اجباري نيست كه بچه ها در كلاس شعائر مذهبي شركت كنند. اگه غير از اين باشه اين بار درش ميارم مي ذارمش اين مدرسه ژاپنيه پشت خونمون؛ خلاص!
يادآور مي شود چند سال پيش خاوير سولانا مسئول وقت سياست خارجه اتحاديه اروپا تصريح كرده بود: ما بايد شيوه مسالمت و گفت وگو و عقلانيت را در برابر ايران و جهان اسلام پيشه كنيم و اين انديشه همزيستي را با 13 ميليون مسلماني كه در اروپازندگي مي كنند شروع كنيم. از خانه خويش وگرنه با مشكلات بسيار جدي روبرو خواهيم شد.